Πόνος στην πτέρνα: Παράγοντες Κινδύνου και θεραπεία

Ο πόνος στην πτέρνα συχνότερα οφείλεται σε φλεγμονή της πελματιαίας απονεύρωσης κατά την έκφυσή της στην οπίσθια εσωτερική πλευρά της πτέρνας. Συναντάται με την ίδια αναλογία σε άνδρες και γυναίκες. Παράγοντες κινδύνου είναι η παχυσαρκία, η πλατυποδία, η κοιλοποδία, η μειωμένη ραχιαία έκταση του άκρου ποδιού λόγω σφικτών μυών της γαστροκνημίας, το κάπνισμα και ο σακχαρώδης διαβήτης. Συναντάται συχνά σε δρομείς μεγάλων αποστάσεων, χορευτές και άτομα με υψηλό βαθμό καταπόνησης των ποδιών και μέτριας ποιότητας ή σκληρά υποδήματα.

Η πελματιαία απονεύρωση είναι ένα λεπτό στρώμα συνδετικού ιστού που υποστηρίζει το πέλμα και την ποδική καμάρα. Η φλεγμονή εκδηλώνεται με οξύ πόνο στην πτέρνα, συχνά στα πρώτα βήματα όταν ο ασθενής σηκώνεται από το κρεβάτι. Συνήθως χειροτερεύει προς το τέλος της ημέρας μετά από παρατεταμένη ορθοστασία.

Στην κλινική εξέταση παρατηρείται πόνος στην πίεση στην οπίσθια εσωτερική πλευρά του ποδιού που χειροτερεύει με την ραχιαία έκταση των δακτύλων και του ποδιού. Συχνά επίσης εντοπίζεται δυσκαμψία του ποδιού λόγω σφικτού Αχιλλείου τένοντα και γαστροκνημίων μυών.

Οι ακτινογραφίες μπορεί να αναδείξουν τη λεγόμενη «άκανθα πτέρνας» που είναι μια μικρή εξόστωση του πέλματος.Η μαγνητική τομογραφία είναι η εξέταση εκλογής και βοηθά στον προεγχειρητικό σχεδιασμό. Το σπινθηρογράφημα οστών αναδεικνύει τα κατάγματα κόπωσης και την έκταση της φλεγμονής.

Η συντηρητική θεραπεία περιλαμβάνει τη λήψη μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων και τη Φυσικοθεραπεία. Η Φυσικοθεραπεία αφορά ασκήσεις διάτασης του Αχιλλείου τένοντα και της πελματιαίας απονεύρωσης, τη χρήση θεραπειών Laser, κρουστικού υπερήχου και Tecar.

Όταν υπάρχει έξαρση των συμπτωμάτων για μικρό χρονικό διάστημα χρησιμοποιούνται ειδικά ένθετα υποδημάτων και νάρθηκες ή κηδεμόνες. Σε ανθεκτικές περιπτώσεις γίνεται τοπική έγχυση τοπικού αναισθητικού με κορτικοστεροειδές ή έγχυση PRP (Platelet Rich Plasma), συνήθως υπό υπερηχογραφικό έλεγχο.

Σε πολύ ανθεκτικές ή υποτροπιάζουσες περιπτώσεις, μετά από 6-9 μήνες συντηρητικής αγωγής, εφαρμόζεται η χειρουργική θεραπεία, η οποία περιλαμβάνει τη μερική εκτομή της πελματιαίας απονεύρωσης και την επιμήκυνση του Αχιλλείου τένοντα.

Κάθε περίπτωση απαιτεί προσεκτική ορθοπαιδική αξιολόγηση για την επιλογή έγκαιρης και αποτελεσματικής θεραπείας.